Մարդն աղտոտված մի
բուռ ցեխի՞ց,
Թե` զուտ ազնիվ կավից
կերտվեց,
Որի քթին շունչը
փչվեց,
Ու ականջին ,,Սիրի´ր''
ասվեց.
Նա էլ սիրեց, բայց
սիրելը`
Հիվանդագին տենդ
անվանեց…
Նորմ-կանոններ հորինեց,
Որ չարությունն իր
զսպի,
Սակայն դրանք միշտ
էլ խախտեց,
Թաքուն վայրի կիրք
հագեցրեց,
Ու Արարչին, երբ
որոնեց`
Անամոթը իրեն հիշեց,
Իր պատկերով Նրան
կերտեց…
Հավատամքին ծաղրեց,
ձաղկեց,
Գիտակցաբար խաչին
գամեց,
Բայց կուրորեն էլի
պաշտեց`
Լացակումած քարոզն
արեց…
Մարդն իր խելքով
զենք հորինեց,
Մամոնտ ու փիղ գետնով
տվեց,
Բայց, երբ ինքը մեջքի
շրջվեց`
Իրեն պարտված չճանաչեց…
Գոռոզ միտքը փառքի
ձգտեց,
Իրեն հրաշք, մեծ
համարեց,
Աշտարակներ, բուրգեր
սարքեց,
Բայց տարերքը հենց
մոլեգնեց`
Փլատակին վախից կծկվեց,
Խեղճացավ ու անզոր
լացեց…
Թե մարդ միայն ցեխից
լիներ,
Ինչպե՞ս արցունք
կծնվեր.
Արտասուքը միշտ հիշեցրեց,
Որ կերտված է ազնիվ
կավից,
Ոչ թե աղտոտ ցեխի
հումքից…
Մաշկի գույնը, թե
ուրիշ է`
Մարդը մարդուն մարդատյաց
է,
Բայց, որ կատուն
ջուրն ընկնի`
Մեկը մյուսից փրկարար
է…
Սիրած բանը մսեղենն
է,
Ձկնեղենն ու ձվեղենը,
Սուղ ժամանակ` բուսակեր
է,
Խոհանոցում ոչ պիտանի.
Փուշ, կակտուս ու
մեդուզայի`
Խնամք տանող ,,բնասեր’’
է…
Մարդն հենց գութը
արթնացրել,
Որսն է ձեռքից բաց
թողել,
Հետո իրեն փնովել`
Խղճից երես է թեքել…
Օտարի ցավ տեսնելու
Թատրոն, բեմեր է
սարքել,
Հենց իր մատն է փուշ
մտել`
Պինդ վիրակապ է դրել…
Թե կուշտ ու գոհ
կենդանին,
Թավալվել է ու պարել,
Ծլվլացել կամ մայել`
Մարդն է միայն ծիծաղել:
Մարդուն խոսքն էլ
է զատել,
Գրով` փորձն է փոխանցել,
Հստակ ուշունց է տվել,
Կամ էլ` սեր է շշնջացել…
Շնչավորներից միայն,
Մարդն է եղել ինքնասպան,
Փախուստ տալով ամոթից`
Կամ իր պղծած աշխարհից…
Մարդը հաճախ ծուլացել,
Ու այնպես է երազել,
Որ երկնքից հուսացել`
Մանանա է կաթեցրել,
Բայց նույն ծույլը
տոկացել,
Մրջյունից էլ, ցլից
էլ,
Շատ համառն է գտնվել,
Թե`…նպատակ է դրել:
Դերը մտած դիմակ
հագել,
Մտքում ծածուկ դավ
է նյութել,
Բայց, երբ մեկի դիմակ
պատռել`
Մարդամիջում է ապտակել…
Հանուն շահի, առանց
ջոկել,
Ե´վ մատնել է, և´
սպանել,
Բայց ինքնակամ խարույկ
ելել,
Ու չի մատնել, պատվով
մեռել…
Իսկ, երբ իրեն են
մատնել,
Թիրախ դարձրել, հալածել,
Հաճախ խաբվել է…
ներել,
Չի´ հանդուրժել մեղադրել,
Բայց, երբ հոգուն
են հասցրել,
Խռովությունն է զարթնել,
Հաշտությունը մոռացվել,
Քե´նն է նրան ապրեցրել.
Ինքն իրենից չի´
խորշել,
Երբ թիկունքից է
խայթել…
Մարդն իր միակ կյանքից
կառչել,
Հանուն որի միշտ
մաքառել`
Այն բախշե´լ է, չի´
դողացել,
Գաղափարին մատաղ
արել…
Իմանալով, որ ետ չի գա`
Լոկ տակառով ծով
է ելել,
Չիմանալով - վերևն
ինչ կա,
Աստղերին է ոտքը
դրել…
Հաշվարկելուց չի
զլացել,
Բայց բնազդն է մոռացել,
Նույնիսկ կիրքը վերլուծել,
Գիտության է վերածել…
Մարդու կեսը մութ
մնաց,
Մի բան այնպես չգնաց,
Խեցին փայլը կորցրեց,
Տիղմ ու ավազ կուտակեց,
Բնությունն էլ խռովեց`
Մարդուն շապիկ հագցրեց,
Սա էլ`…երկիրը չանգռեց,
Ոխն ընդերքի´ց հանեց:
Մարդ գալիքն իր գուշակել,
Ինքն իրենից սարսափել,
Փույթով իր գենը
փրկել,
Եվ աստղերին է առաքել…